Seorang    guru     sufi        menemui      muridnya      yang       asyik         termenung      dan     berwajah      murung.    Guru     sufi      tersenyum     apabila      mendengar      masalah        yang      diceritakan      muridnya.

“Nah!      Ambil        segelas      air       dan    bubuh       segenggam     garam!”      Arah     si      guru      sufi.

Si       murid       pun      mengikut      arahan       gurunya    dan        memasukkan      segenggam      garam.    Kata     guru     sufi     itu     lagi,    “Cuba     minum       sedikit.”

Apabila     si    murid      minum     air    tersebut,   wajahnya      mencebik    lalu    berkata,   “Huh!    Masin!    Tekak   mual!”

Peliknya     guru        sufi    itu       hanya    tersenyum     sambil      ketawa.    Si     murid      tadi     masih     hairan     mengapa     gurunya       menyuruh    meminum     air    garam.

“Nak,    sekarang    mari     kita     ke     tasik!”    Ajak    si     guru    sambil       meminta     membawa       segenggam    garam      lagi    kearah    sebuah     tasik.

“Lemparkan    garam    itu    ke    tasik !”     Arah     si     guru.    Muridnya     segera       mengikut     arahan.

“Sekarang      cuba     minum      air    tasik     ini.”   Arah    si     guru    lagi.

Muridnya     menanggukkan     kedua      belah    tangan    kemulutnya.    “   Ah,    segar     sungguh!”    Kata     si    murid     lagi.

“Masih     terasakah       garam     seperti     air     dalam     gelas    tadi?”   Tanya    gurunya.    Si    murid    menggeleng-gelengkan     kepalanya.

“Segala    masalah     hidup     ini    umpama      segenggam     garam .    Banyaknya    masalah       hidup     sudah        dikadarkan    oleh    Allah    sesuai     dengan    diri    seseorang.    Tiada     seorang     manusia     waima    seorang     nabi     terlepas     dari     penderitaan      dan   masalah     hidup,”    kata     gurunya.

“Tapi    penderitaan       yang    dialami     itu     bergantung    pada    besarnya      qalbu    (hati)     yang    menampungnya.   Jadi    nak,    supaya     tidak      rasa     menderita,     berhentilah       menjadi     gelas,    jadi     lah    qalbu     dalam   dadamu     sebesar     tasik!”

Seorang    guru     sufi        menemui      muridnya      yang       asyik         termenung      dan     berwajah      murung.    Guru     sufi      tersenyum     apabila      mendengar      masalah        yang      diceritakan      muridnya.

“Nah!      Ambil        segelas      air       dan    bubuh       segenggam     garam!”      Arah     si      guru      sufi.

Si       murid       pun      mengikut      arahan       gurunya    dan        memasukkan      segenggam      garam.    Kata     guru     sufi     itu     lagi,    “Cuba     minum       sedikit.”

Apabila     si    murid      minum     air    tersebut,   wajahnya      mencebik    lalu    berkata,   “Huh!    Masin!    Tekak   mual!”

Peliknya     guru        sufi    itu       hanya    tersenyum     sambil      ketawa.    Si     murid      tadi     masih     hairan     mengapa     gurunya       menyuruh    meminum     air    garam.

“Nak,    sekarang    mari     kita     ke     tasik!”    Ajak    si     guru    sambil       meminta     membawa       segenggam    garam      lagi    kearah    sebuah     tasik.

“Lemparkan    garam    itu    ke    tasik !”     Arah     si     guru.    Muridnya     segera       mengikut     arahan.

“Sekarang      cuba     minum      air    tasik     ini.”   Arah    si     guru    lagi.

Muridnya     menanggukkan     kedua      belah    tangan    kemulutnya.    “   Ah,    segar     sungguh!”    Kata     si    murid     lagi.

“Masih     terasakah       garam     seperti     air     dalam     gelas    tadi?”   Tanya    gurunya.    Si    murid    menggeleng-gelengkan     kepalanya.

“Segala    masalah     hidup     ini    umpama      segenggam     garam .    Banyaknya    masalah       hidup     sudah        dikadarkan    oleh    Allah    sesuai     dengan    diri    seseorang.    Tiada     seorang     manusia     waima    seorang     nabi     terlepas     dari     penderitaan      dan   masalah     hidup,”    kata     gurunya.

“Tapi    penderitaan       yang    dialami     itu     bergantung    pada    besarnya      qalbu    (hati)     yang    menampungnya.   Jadi    nak,    supaya     tidak      rasa     menderita,     berhentilah       menjadi     gelas,    jadi     lah    qalbu     dalam   dadamu     sebesar     tasik!”